Prehospital Zastosowanie siarczanu magnezu jako neuroprotekcji w ostrym udarnieniu

Siarczan magnezu jest neuroprotekcyjny w przedklinicznych modelach udaru i wykazał sygnały o potencjalnej skuteczności z akceptowalnym profilem bezpieczeństwa, gdy jest dostarczany wcześnie po wystąpieniu udaru u ludzi. Opóźnione inicjowanie środków neuroochronnych utrudniło wcześniejsze próby 3 fazy środków neuroochronnych. Metody
Losowo przypisaliśmy pacjentom z podejrzeniem udaru otrzymanie dożylnego siarczanu magnezu lub placebo, rozpoczynając w ciągu 2 godzin po wystąpieniu objawów. Dochodząca dawka została zapoczątkowana przez ratowników medycznych zanim pacjent przybył do szpitala, a 24-godzinny wlew podtrzymujący został rozpoczęty po przybyciu pacjenta do szpitala. Pierwszorzędowym rezultatem był stopień niepełnosprawności po 90 dniach, mierzony oceną zmodyfikowanej skali Rankina (zakres od 0 do 6, przy czym wyższe wyniki wskazują na większą niepełnosprawność).
Wyniki
Spośród 1700 zapisanych pacjentów (857 w grupie otrzymującej magnez i 843 w grupie placebo), średni wiek (. SD) wynosił 69 . 13 lat, 42,6% stanowiły kobiety, a średni wynik przed leczeniem w skali Los Angeles Motor Scale of stroke nasilenie (zakres od 0 do 10, z wyższymi punktami wskazującymi na większe deficyty motoryczne) wyniosło 3,7 . 1,3. Ostateczną diagnozą zdarzenia kwalifikującego było niedokrwienie mózgu u 73,3% pacjentów, krwotok wewnątrzczaszkowy w 22,8% i stan naśladujący udar mózgu w 3,9%. Mediana czasu pomiędzy ostatnim okresem, w którym pacjent był wolny od objawów udaru a rozpoczęciem infuzji leku wynosiła 45 minut (odległość międzykwartylowa, od 35 do 62), a 74,3% pacjentów otrzymywało wlew leku pierwsza godzina po wystąpieniu objawów. Nie odnotowano znaczącego przesunięcia w rozkładzie wyników 90-dniowej niezdolności do pracy w globalnej zmodyfikowanej skali Rankina między pacjentami z grupy magnezowej a grupą placebo (P = 0,28 według testu Cochrana-Mantela-Haenszela); średnie wyniki po 90 dniach nie różniły się pomiędzy grupą magnezu a grupą placebo (2,7 w każdej grupie, P = 1,00). Nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami w odniesieniu do śmiertelności (15,4% w grupie magnezu i 15,5% w grupie placebo, P = 0,95) lub wszystkich poważnych zdarzeń niepożądanych.
Wnioski
Rozpoczęcie leczenia siarczanem magnezu przedszpitalne było bezpieczne i umożliwiło rozpoczęcie leczenia w ciągu 2 godzin po wystąpieniu objawów udaru, ale nie spowodowało poprawy wyników w zakresie niepełnosprawności po 90 dniach. (Finansowane przez National Institute of Neurological Disorders and Stroke; FAST-MAG ClinicalTrials.gov number, NCT00059332.)
Wprowadzenie
Udar jest drugą najczęstszą przyczyną zgonów i główną przyczyną niepełnosprawności dorosłych na całym świecie. Niestety obecnie dostępne terapie ostrego udaru niedokrwiennego, które są oparte na reperfuzji, są jedynie umiarkowanie skuteczne.1,2 Leczenie tkankowym aktywatorem plazminogenu (t-PA), jedynym farmakologicznym leczeniem zatwierdzonym przez agencję regulacyjną do leczenia ostrej postaci udar niedokrwienny, skutkuje wczesną reperfuzją u mniej niż połowy leczonych pacjentów, można rozpocząć dopiero po tym, jak neuroobrazowanie wykluczyło krwotok śródmózgowy i jest stosowane tylko u 2 do 7% pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym w Stanach Zjednoczonych.1 Mechaniczna trombektomia urządzenia poprawiają wyniki pacjentów, ale muszą zostać wdrożone nawet później niż środki trombolityczne, po znacznym urazie nagromadziły się i dają niezależne wyniki funkcjonalne tylko u 33 do 37% leczonych pacjentów.
Neuroprotekcja jest obiecującą strategią leczenia, która jest uzupełnieniem reperfuzji. Środki neuroprotekcyjne przerywają procesy komórkowe, biochemiczne i metaboliczne, które pośredniczą w uszkodzeniu mózgu podczas lub po niedokrwieniu. Ponieważ są one zazwyczaj bezpieczne i potencjalnie korzystne u pacjentów z udarem krwotocznym, jak również u pacjentów z udarem niedokrwiennym, środki neuroprotekcyjne można zasadniczo podawać przed obrazowaniem mózgu, w tym w warunkach przedszpitalnych, w celu stabilizacji zagrożonych tkanek do czasu spontaniczna reperfuzja. Ponad 70 neuroprotekcyjnych środków zostało przetestowanych w randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym, a żaden z nich nie został wykazany w ostatecznych badaniach fazy 3, aby był jednoznacznie korzystny.5 Jednak kluczowy czynnik opóźnionego czasu w leczeniu przeszkadzał wszystkim próby. Chociaż środki neuroprotekcyjne były najkorzystniejsze w przypadku gryzoni i naczelnych modeli udaru ogniskowego przy podawaniu w ciągu pierwszych 2 godzin po wystąpieniu, żadne wcześniejsze badanie kliniczne środka neuroprotekcyjnego nie zarejestrowało żadnej istotnej kohorty pacjentów w tym czasie.
Rozpoczęcie potencjalnie neuroprotekcyjnych terapii wkrótce po pojawieniu się objawów wydaje się być kluczowe, jeśli dramatyczne korzyści neuroprotekcyjnych środków, które są widoczne w laboratorium, mają być osiągnięte u pacjentów z udarem mózgu.
[patrz też: przelicznik jednostek siły, mefedron zjazd, opalescencja w moczu ]