Przecukrzenie krwi insulinowe

Przecukrzenie krwi insulinowe Przecukrzenie krwi spowodowane insuliną jest pierwszym okresem działania insuliny, po którym następuje właściwy dla insuliny okres niedocukrzenia krwi. Od czego zależy początkowe przecukrzenie krwi, nie jest ściśle ustalone. Insulinowe przecukrzenie krwi występuje również po dłuższym głodzie zwierzęcia i po zatruciu florydzyną, kiedy wątroba nie zawiera lub zawiera ślady glikogenu. Najlepiej odczyn insulinowego przecukrzenia krwi występuje po wprowadzeniu insuliny do żyły bramnej, co wskazuje, że w procesie powstawania krótkotrwałego przecukrzenia krwi po insulinie odgrywa rolę wątroba, z jej glikogenem. Wszystkie wymienione rodzaje przecukrzenia krwi są uzależnione od wzmożonego przechodzenia cukru do krwi, zarówno podanego z zewnątrz jak i pochodzenia wewnętrznego, co powoduje odchylenia w przemianie węglowodanowej o charakterze krótkotrwałym. Te odchylenia nie są więc szkodliwe dla ustroju, gdyż zdolność do zużytkowania cukru jest zachowana, jak również zachowana jest zdolność syntezy zasobów węglowodanowych. W tych również przecukrzeniach cukier powstaje z zapasów węglowodanowych bez trującego rozszczepienia białek i tłuszczów, zastępujących niedobór cukrowy w ustroju. Te wahania w stężeniu cukru we krwi stoją na pograniczu fizjologii i patologii. Z punktu widzenia patologii ważniejsza jest sprawa zmian w zawartości cukru we krwi, wywołanych zmniejszoną zdolnością zużytkowania cukru przez komórkę albo nagromadzeniem w ustroju nadmiaru cukru powstałego ze złej przemiany białkowej i tłuszczowej. Zmiany te w gospodarce węglowodanowej są głębokie i często nie dają się poprawić. [patrz też: dermovate maść, zadyma szaflary, szampon stieprox ]