Pacjenci w grupie otrzymującej radioterapię mieli 3-letni odsetek bez progresji i całkowitego przeżycia odpowiednio 94,6% i 97,1%, przy nieistotnych wskaźnikach częstości dla grupy otrzymującej radioterapię, w porównaniu z grupą, która nie otrzymała dalszego leczenia 1,57 (95% CI, 0,84 do 2,97, P = 0,16) i 0,51 (95% CI, 0,15 do 1,68, P = 0,27), odpowiednio. Należy zauważyć, że dolny limit przedziału ufności 95% dla bezwzględnej różnicy ryzyka (-3,8 punktu procentowego, 95% przedziału ufności, -8,8 do 1,3) przekracza wyznaczony margines nienależności wynoszący -7 punktów procentowych, przy czym tylko 40 wymagane 46 zdarzeń zaobserwowano pomimo tego, że minęły 3 lata od ostatniego randomizowania się ostatniego pacjenta. Spośród ośmiu zgonów w grupie z radioterapią trzy (z powodu chłoniaka Hodgkina, niewydolności serca i drugiego raka) wystąpiły u pacjentów, którzy faktycznie otrzymali radioterapię. Pozostałe pięć zgonów w grupie z radioterapią wystąpiło u pacjentów, którzy zostali przydzieleni do grupy radioterapii, ale nie otrzymali radioterapii. Obejmowało to jeden zgon z chłoniaka T-komórkowego, w którym ponowne sprawdzenie wyników biopsji u pacjenta wykazało, że ten stan, a nie chłoniak Hodgkina był obecny przy wejściu do badania (tj. Pacjent był zapisany błędnie). Pozostałe cztery zgony były spowodowane zapaleniem płuc (dwiema), zapaleniem płuc (jedna) i wylewem krwi do mózgu (jedna), i wydaje się prawdopodobne, że chemioterapia dotyczyła co najmniej trzech z tych przypadków. W grupie z ujemnymi wynikami badania PET, których losowo przydzielono do dalszej terapii, nie zaobserwowano dotychczas żadnych zgonów z powodu chłoniaka Hodgkina.
Analiza na podstawie protokołu nie wykazała praktycznie żadnej różnicy w porównaniu z analizą zamiaru leczenia w odniesieniu do 3-letniego przeżycia wolnego od progresji w grupie bez dalszej terapii (90,8%, 95% CI, 86,8 do 94,7), ponieważ tylko 2 pacjentów losowo przydzielonych do dalszej terapii nie otrzymało radioterapii. Jednak analiza per-protokół wykazała większą 3-letnią przeżywalność bez progresji niż analiza zamiaru leczenia w grupie radioterapii – 97,1% (95% CI, 94,7 do 99,6), przy współczynniku częstości 2,36 ( 95% CI, 1,13 do 4,95, P = 0,02) – ponieważ 26 pacjentów nie otrzymało przypisanej radioterapii, a wśród nich 6 wystąpiło.
Wyniki te, 3 lata po tym, jak ostatni pacjent z negatywnymi wynikami badania PET przeszedł randomizację, pokazują, że niewielka poprawa w 3-letniej przeżywalności bez progresji (3,8 punktu procentowego w analizie zamiaru leczenia i 6,3 punktu procentowego w -protocol analiza) można uzyskać z dodatkiem radioterapii. Jednak efekt ten jest kupowany kosztem narażenia wszystkich pacjentów na promieniowanie, z których większość nie odniesie korzyści, a niektórym z nich zostanie skrzywdzona. W rzeczywistości, dla pacjentów wyleczonych chemioterapią, dodanie radioterapii może tylko przyczynić się do dodatkowych efektów toksycznych. Spośród 46 pacjentów wymagających leczenia drugiego rzutu, przeszczepiono 32% osób w grupie bez dalszej terapii, 50% w grupie poddanej radioterapii i 57% w grupie z dodatnimi wynikami PET; zapewnia to pewność, że nawrót chłoniaka Hodgkina w grupie bez dalszej terapii nie był związany z nadmiernym stosowaniem intensywnych metod leczenia.
Na podstawie maksymalnej dopuszczalnej różnicy wynoszącej 7 punktów procentowych badanie to nie wykazało nieakceptowalności strategii braku dalszego leczenia; chociaż zmierzona różnica wynosiła 3,8 punktu procentowego, 95% przedział ufności zawierał ewentualną różnicę do 8,8 punktów procentowych. Niemniej jednak, wyniki RAPID sugerują uzasadnienie przyjęcia bardziej zindywidualizowanego podejścia do leczenia chłoniaka Hodgkina we wczesnym stadium.
Badanie H10 w ramach Europejskiej Organizacji Badań i Leczenia Raka (EORTC) i LobiA (LYSA) 29 zbadało również podejście oparte na PET w odpowiedzi na chłoniak Hodgkina w stadium IA i stadium IIA. Pacjenci z korzystnymi lub niekorzystnymi cechami przed leczeniem (odpowiednio korzystna podgrupa i niekorzystna podgrupa) byli losowo przydzielani do otrzymywania standardowego leczenia (ABVD plus radioterapia z udziałem węzła) lub leczenia na podstawie wyników PET po dwóch cyklach ABVD. W grupie skierowanej na PET pacjenci z ujemnymi wynikami PET po dwóch cyklach ABVD otrzymywali dwie dodatkowe (korzystna podgrupa) lub cztery (niekorzystne podgrupy) cykle, a pacjenci z dodatnimi wynikami PET po pierwszych dwóch cyklach ABVD otrzymywali zwiększoną terapię z bleomycyną, etopozydem, doksorubicyną, cyklofosfamidem, winkrystyną, prokarbazyną i prednizonem (BEACOPP) 30,31 z radioterapią
[podobne: kursy dla fizjoterapeutów, orteza stawu skokowego, rehabilitacja sportowa ]
Powiązane tematy z artykułem: kursy dla fizjoterapeutów orteza stawu skokowego rehabilitacja sportowa